اسماعیل برقی، معاون آموزشی، پرورشی و تربیت بدنی سازمان آموزش و پرورش استثنایی در گفت و گو با «شهروند» توضیحاتی درباره طرح ادغام و مزایای آن می دهد. او می گوید: « یکی از دغدغه های رئیس جمهور افزایش ادغام دانش آموزان استثنایی در مدارس عادی است. در واقع بر اساس مصوبه شورای عالی آموزش و پرورش در سال ۱۳۹۰، دانش‌آموزان با نیازهای ویژه می‌توانند در مدارس عادی تحصیل کنند. اما باید مدارس برای حضور دانش‌آموزان با معلولیت‌های مختلف مناسب سازی شود چه از نظر فضا و تجهیزات موجود و چه از نظر آموزش.»
برقی به طرح تلفیقی فراگیر اشاره می کند که بیش از ٢٠ سال در کشور وجود دارد: «این طرح از دهه ٨٠، ابتدا در ٣ استان و بعد در ٧ استان به صورت آزمایشی آغاز شد و سپس کل کشور تحت پوشش قرار گرفت. در کشورهای پیشرفته دنیا هم این آموزش فراگیر وجود دارد. در حال حاضر ٨٢هزار دانش‌آموز داریم که درمدارس خاص یا استثنائی مشغول به تحصیل هستند. حدود١٧هزار دانش‌آموز تلفیقی یا فراگیر نیز در مدارس عادی تحصیل می‌کنند و می‌توانند در کنار دانش‌آموزان دیگر باشند. این طرح شامل دانش‌آموزان با آسیب‌های بینایی، با آسیب های شنوایی، معلولیت‌های جسمی حرکتی و اختلال طیف اتیسم است. هدف این است که این دانش‌آموزان در کنار همسالان خود و در محیطی با کمترین محدودیت و در نزدیکترین مدرسه به محل سکونت خود تحصیل کنند. تعدادی از دانش آموزان استثنایی نمی توانند در مدارس عادی تحصیل کنند مثل دانش‌آموزانی که کم توان ذهنی هستند.  برای دانش آموزان کم توان ذهنی، نظام آموزشی خاص با محتوای آموزشی خاص تدوین شده است. بنابراین کسانی که  از نظر رفتاری و هیجانی مشکلات شدیدی نداشته باشند و تنها دارای اختلالات ارتباطی و رفتاری، با میزان هوش عادی باشند، می توانند از نظام آموزش عادی و از طرح تلفیقی و فراگیر استفاده کنند.  البته به این گروه از دانش آموزان نیز خدمات  داده می شود. معلم رابط دراختیار این گروه از دانش آموزان  قرار می گیرد و محتوای آموزشی، برای دانش آموزان استثنایی که در مدارس عادی تحصیل می کنند، مناسب سازی شده است. به عنوان مثال، کتاب ها برای دانش آموزان نابینا  به صورت خط  بریل  است. همچنین کتاب ها با خط درشت به دانش آموزانی که  کم بینا هستند ارائه می شود.

چند مدرسه استثنایی داریم؟
تعداد مدارس استثنائی درکشور ١٧٥٠ مدرسه است و١٣ هزار و٥٠٠ کلاس وجود دارد. ٢٣هزارمعلم و مربی و نیروی توانبخشی و اداری به دانش آموزان استثنایی آموزش و خدمات ارایه می دهند.  درهرمدرسه به‌صورت میانگین ٥٠ و در هرکلاس، ٦ دانش‌آموز استثنایی تحصیل می کنند.
١٥٠عنوان مناسب‌سازی محتوای کتاب درسی انجام شده‌است.ازطرفی‌طیف دانش‌آموزان با نیازهای ویژه به ١٠گروه می‌رسد.نیم درصد ازمدارس غیردولتی‌اند وحدود٤٠٠ دانش‌آموز دراین مدارس تحصیل می کنند.

مزایای طرح تلفیقی فراگیر
مزایای این طرح چیست؟ برقی به این پرسش پاسخ می دهد: « مزایای این طرح شامل ایجاد عدالت اجتماعی و تربیتی، فراهم کردن فرصت‌های برابر برای همه دانش‌آموزان و رشد اجتماعی دانش‌آموزان استثنایی در محیط‌های عادی است.  پژوهش‌ها نشان می دهد تحصیل دانش آموزان استثنایی در مدارس پذیرا یا عادی به دلیل شرایطی که وجود دارد، سبب رشد اجتماعی دانش آموزان استثنایی می شود. دانش آموزان عادی نیز متوجه خواهند شد گروهی از افراد  تفاوت هایی دارند. دوستی‌ و همدلی بین این دانش آموزان از دوران مدرسه شکل می گیرد و در آینده و اجتماع نگاه نسبت به افراد دارای معلولیت  مثبت خواهد بود.»
 وی تأکید می‌کند که ادغام مدارس استثنایی با مدارس عادی به معنای حذف کامل مدارس استثنایی نیست و برای برخی دانش‌آموزان، نظام آموزشی خاصی تعریف شده است. «در واقع  در حال حاضر امکانپذیر نیست که مدارس استثنایی به طور کل حذف شوند. از آنجایی که سطح معلولیت ها در دانش آموزان متفاوت است و درجه بندی دارد در آن دسته از معلولیت های شدید جسمی و حرکتی و حتی کم توانی های ذهنی امکانپذیر نیست که این گروه از دانش آموزان در مدارس عادی تحصیل کنند.
در نهایت، برقی به اهمیت آموزش معلمان و فراهم کردن شرایط مناسب برای حضور دانش‌آموزان استثنایی در کلاس‌های عادی اشاره می‌کند: «اگر مناسب سازی لازم در مدارس عادی صورت گیرد که دانش آموزان استثنایی با معلولیت های مختلف شنیداری، دیداری و حرکتی و اتیسم با هوشبهرعادی بتوانند بدون کمک و نیاز به دیگران از فضای مدرسه استفاده کنند یا معلمان و مربیان به  آمادگی کامل رسیده باشند تا بتوانند آموزش های لازم را به گروه های مختلف دانش آموزان با معلولیت های گوناگون ارائه کنند، این امکان وجود خواهد داشت تا تعداد بیشتری از دانش آموزان استثنایی تحت پوشش آموزش تلفیقی و فراگیر قرار گیرند»

وضعیت دانش‌آموزان استثنایی در مدارس عادی

 محمد داوری کارشناس آموزش و پرورش  نیز در گفت و گو با «شهروند» به بررسی وضعیت دانش‌آموزان استثنایی در مدارس عادی پرداخته و مزایا و معایب این رویکرد را بررسی می کند. او می گوید: «دانش‌آموزان استثنایی که از لحاظ هوشی در سطح متوسط یا بالاتر هستند باید در مدارس عادی تحصیل کنند و سایر معلولیت‌ها نباید مانع از این امر شود. تنها در صورتی که دانش‌آموز از لحاظ هوش در سطح پایینی باشد و نیاز به شیوه‌های آموزشی خاص داشته باشد، به مدارس ویژه انتقال پیدا می کند. حتی در این موارد نیز باید تلاش شود تا این دانش‌آموزان در مدارس عادی با برنامه‌های ویژه حضور داشته باشند، مگر اینکه وضعیت آن‌ها بسیار حاد باشد. داوری به مزایای این رویکرد اشاره می کند: مزایای این رویکرد شامل یادگیری مهارت‌های اجتماعی و زندگی در کنار سایر دانش‌آموزان، کاهش احساس انزوا و افزایش عزت نفس است. جداسازی این دانش‌آموزان می‌تواند آسیب‌های روانی و شخصیتی برای آن‌ها به همراه داشته باشد.  این کارشناس آموزش و پرورش نقش معلمان را در آموزش به دانش آموزان استثنایی و عادی مهم می داند:«معلمان باید با اصول و روش‌های آموزشی و تربیتی متنوع آشنا باشند تا بتوانند با دانش‌آموزان استثنایی به خوبی تعامل کنند. در دوره‌های تربیت معلم، واحدهای درسی مرتبط با کودکان استثنایی و روانشناسی ارائه می‌شود تا معلمان توانایی لازم برای کار با این دانش‌آموزان را داشته باشند.» او همچنین، به نگرانی خانواده‌ها اشاره می‌کند که ممکن است تصور کنند حضور دانش‌آموزان استثنایی به سایر دانش‌آموزان آسیب می‌زند. «در واقع، این تعامل می‌تواند به یادگیری مهارت‌های اجتماعی و انسانی کمک کند و رویکردی انسانی و اخلاقی را ترویج دهد. برخی خانواده‌ها نیز در برابر این رویکرد مقاومت می کنند که با توجیه و آگاهی‌بخشی، می‌توان این نگرش‌ها را تغییر داد و به صحنه‌های انسان‌دوستانه‌ای دست یافت که نشان‌دهنده پذیرش و همکاری دانش‌آموزان استثنایی و عادی است.»